De honden maar even uit zicht


 

Hoe vaak zeg je het niet bij een training:
de honden maar even uit zicht. Wij dus ook gisterochtend.
Met drie man en drie honden het veld in. Verloren over breed water. De honden maar even uit zicht, achter een dijkje.

Eén van de voorjagers blijft voor het wegleggen van het apport in de bosjes. Inzetplaats aan de andere kant van het dijkje.
Na de eerste hond, Indy, blijft de voorjager kijken naar de volgende. Rumba wordt opgehaald en ingezet. Jasper blijft nog even achter. De helper kan net vanuit een hoekje het fietspad zien waarnaast Jasper is afgelegd.

Dan geloof je je ogen toch even niet als je in de verte een man en een vrouw met jouw hond aan de lijn ziet staan.
Wat ben je dan blij met walkie-talkies!

We gaan maar uit van de beste bedoelingen van deze mensen. "Hij keek zo lief, was zo aardig en aanhankelijk. En zo mooi."
En dat is hij ook allemaal. Ze zullen het wel goed bedoeld hebben. Maar het kostte wel flink wat praten voor ze de lijn los wilden laten.

  
  Toch weer een wijze les!